Narcyzm

Szczegóły

Nadrzędna kategoria: ROOT

Kategoria: Opisy usług

Narcyzm jest zaburzeniem osobowości. Jego nazwa pochodzi od imienia mitologicznego Narcyza. Pięknego chłopca, zakochanego we własnym wizerunku…

Skąd to powiązanie? Otóż, osoby narcystyczne – podobnie jak bohater starożytnych mitów - są skoncentrowane wyłącznie na sobie. Z zewnątrz mogą sprawiać wrażenie osób egoistycznych czy egocentrycznych. Zadowolonych z siebie. Przebojowych. W innych wypadkach perfekcyjnych – niemal doskonałych w podejściu do pracy, dbaniu o własny wygląd etc. W rzeczywistości są to jednak osoby bardzo zagubione. Często czują się bardzo samotne, a swoje poczucie własnej wartości budują na tym, jak odbierane są przez innych.

Wyróżniamy dwa typy rodzajów osobowości narcystycznej.

Pierwszy z nich charakteryzuje osoby o tendencjach lękowych i depresyjnych. Zazwyczaj są to ludzie bardzo nieśmiali, niepewne siebie. Do tego stopnia, że każdą z uwag odbierają personalnie. Każde wydarzenie, jakie ma miejsce, ma w ich poczuciu, związek z nimi – czyjeś zachowanie (np. podenerwowanie danej osoby czy smutek wynikający z jej osobistych przyczyn) odbierają przeciwko sobie. Czują, że ta osoba jest smutna lub zła „przez nich”. Krytyka jest dla nich bolesnym ciosem.

Drugą grupę osób narcystycznych stanowią osoby, które można określić typem agresywno-dominującym. Bardzo pewni siebie, zwracający na siebie uwagę – zarówno poprzez zachowanie jak i ubiór. Ulegający nastrojom, którym się poddają – bez względu na okoliczności, w jakich aktualnie się znajdują. Robią wręcz wrażenie osób, które nie przejmują się zupełnie opiniami innych. Choć robią to nieświadomie, w ich zachowaniu można także odnaleźć elementy wywyższania się wobec innych, co można odbierać, jako dawanie innym do zrozumienia, że są gorsi, głupsi etc.

Jakie źródła ma narcyzm?

Najczęściej pierwotne, sięgające do urazów z wczesnego dzieciństwa. Dzieje się to wówczas, kiedy kilkulatek – przeżywający fazę omnipotencji (wyodrębnia się z ciągłej zależności od rodzica: zaczyna chodzić, mówić, samodzielnie działać) - jest nadmiernie chwalony przez swoich opiekunów, przesadnie komplementowany, kiedy przypisuje się mu nieproporcjonalnie ogromne umiejętności i znaczenie. Ma to miejsce także wtedy, kiedy typ wychowawczy jest skrajnie inny – rodzice przesadnie krytykują, wytykają ułomności dziecka, wręcz niszczą jego poczucie wartości. Właśnie w tym okresie może nastąpić tak zwany "uraz narcystyczny”.

Zarówno skrajnie pozytywny, jak i negatywny stosunek dorosłych do dziecka mają na to znaczący wpływ.